Garmt schrijft
Garmt heeft ALS en blogt er over. Hij beschreef zijn ervaringen tijdens de oktobersesshin in Vught.
Enjoy the silence natuurlijk, van Depeche Mode. Vijf dagen sesshin, non-stop mediteren in stilte met een groepje mede-zennies. De grond kussen met je voeten en het kussen kussen met je kont. Weer eens wat anders dan je kont laten kussen door een jongerejaars, maar ik dwaal af. Ik moest een halve dag mediteren missen vanwege een kort bezoek aan het ziekenhuis om weer Ozanezumab-of-placebo te krijgen. Dat staat ook op de sticker op het infuus: ozanezumab of placebo. Ik zit een jaar lang elke twee weken met een slang in mijn arm om straks te horen dat het nodig was dat ik wel doodging omdat anders andere mensen het in de toekomst niet konden krijgen. Het hoort erbij. Ik doe het graag. Ik heb mijn best gedaan om zo stil mogelijk keihard te huilen toen ik weer tussen de zennies zat te zitten, ’s avonds.
Als je thuiskomt van een sesshin is het altijd leuk om te kijken wat er nu veranderd is na vier dagen zitten. Soms smaakt eten ineens veel lekkerder, of lijkt de wereld in super HD, of maak je ineens voor het eerst een diepe verbinding met een paard in de wei, of heb je het soort onspanning dat je niet meer gevoeld hebt sinds de dag nadat je ontmaagd was. Dus deze zondagavond toen ik eindelijk Iris weer zag was ik wel benieuwd: wat zou er anders zijn? Nou, niets dus. Alles was heel gewoon. Heel gewoon. Later in de avond drong het tot me door: zo gewoon heb ik me in heel veel maanden niet meer gevoeld. Gewoon. Iris en Garmt zondagavond thuis met een glaasje wijn en een pizza. De ALS was er nog wel maar voor het eerst was het geen irritante aanwezigheid. Gewoon. Zo. Morgen begint de draaimolen weer, nu nog even een laatste gewone avond.