In memoriam

Lida Myo En Kerssies 1942 - 2023

Historicus, maatschappelijk betrokken, internationaal. Misschien was zij een van de eersten die een vriendschappelijke verhouding had met de immigranten uit Turkije.
Zeer gegrepen door Zen. Zij ging ervoor. Toen zij in 1986 Genpo Roshi ontmoette, verkocht zij haar huis en vertrok naar Amerika. Zij studeerde met hem in Bar Harbor en Salt Lake City. In 1999 werd zij tot monnik gewijd. Thuisloosheid was voor haar vanzelfsprekend. ‘Het is het mooiste wat ik ooit gedaan heb,’ zei ze.
Terug in Nederland is Lida jarenlang bestuurslid van het Zen Centrum Amsterdam. In de vergaderingen was zij een rustige aanwezigheid. Stond altijd op de rem bij noodzakelijke prijsverhogingen. We moesten rekening houden met de minder draagkrachtigen. Zij had vaak iets laissez faire, liet graag de dingen op zijn beloop.
Sinds 2003 gaf zij les in het Zen Centrum Amsterdam met een vaste groep op de woensdag en assisteerde bij de weekends en de city sesshins.
Op 3 februari 2007 werd zij officieel mijn leerling. Dat moet een grote stap geweest omdat zij al zo lange tijd leerling was van Genpo Roshi en wij waren dharmazus en broer. Zij werd daarmee een belangrijke steun voor het zencentrum zowel organisatorisch als voor het onderricht
Als leraar had zij altijd iets terughoudends. Zij poneerde zich niet graag als leraar. Haar omgang met leerlingen was informeel, vriendschappelijk. Zij betrok graag iedereen bij de Dharmales, vaak in groepsgesprekken. Toen ik aanbood haar formeel transmissie te geven, bedankte zij voor de eer.
Humor had zij zeker. Soms wat ironisch en zelfs sarcastisch.
Om gezondheidsredenen besloot zij in 2018 terug te treden als leraar. Uit dankbaarheid voor al die jaren organiseerden we een feestelijke bijeenkomst. Bij die gelegenheid schreef ik voor Lida een gedicht Zendo geheten.
Lida had een grote hartstocht voor zazen, het stille onbeweeglijk zitten op het kussen. Zij vertelde me ooit dat zij de eerste keer dat zij in die houding zat, direct voelde: dit is het, dit is mijn huis. Lida had ook een zekere stilte om haar heen. Eigenlijk had zij de zendo als fysieke oefenruimte niet nodig. Zij was zelf haar zendo. Zij heeft de zendo nooit hoeven te verlaten. Het afscheid was daarom geen scheiding. En dat geldt nu ook. Daarom lees ik graag dit gedicht van toen.

Zendo

Voor Lida  Myo En Kerssies

Je beweegt, beweegt niet
de hemel als dak
geen aanpalende percelen
grondeloos gevestigd
 
geen woord van welkom
want er is geen binnenkomst
 
één lichaam, één geest
oprechte rug
gekruiste benen
handen omcirkelen zorgzaam de aarde
adem deint op en neer
de geest vloeit en vloeit
vloeit over in tienduizenden dingen
 
de onrust rust in de bedding van je buik
rond en bol en vol
baarmoeder, draagmoeder
dragende het onverdraaglijke
je last is licht
als hij slaapt in de luwte van je ledematen
 
er is geen afscheidswoord
want jij zal niemand achterlaten

Niko Tenko Tydeman Roshi